"Sence Felix'in ne derdi var?" diye sordu Bay Baker.
Soru beklemediği yerden geldiği için cevap vermeden önce düşünmesi gerekti. "Ben bir derdi olduğunu düşünmüyorum efendim" dedi. "Bence tek sorunu ... "
Mutsuzluk diyecekti az
daha. Fakat mutluluk denen şey de gösterişten, sürdürülmesi imkansız bir durumdan başka neydi, hele ki dile getirmesi
bile bu kadar zorken? Çocukken mutluluğu tanımlayabildiğini hatırlamıyordu: Bir tarafta korku ve sefalet, diğer tarafta korku ve sefaletin yokluğu vardı ve tek isteği ya da ihtiyacı bu durum olmuştu.
"Çekingen bir çocuk olması" diye bitirdi. Bay Baker homurdandı (belli ki aradığı cevap bu değildi).
"Ama sen onu seviyorsun değil mi?" derken o kadar tuhaf ve savunmasız bir çaresizlik içindeydi ki hem Felix hem de Bay Baker için muazzam keder duydu içinde. Baba olmak böyle bir şey miydi? Böyle bir babanın çocuğu olmak böyle bir şey miydi? Böylesi mutsuzluklar, kırgınlıklar, beklentiler dile getirilmeden ve karşılanmadan mı yaşayıp gidiyordu insanlar?
"Tabii ki seviyorum" dediğinde Bay Baker göğüs geçirip normalde kapıya giderken hizmetçinin eline tutuşturduğu çekini vermişti.
Sayfa 117Kitabı okuyor
·
43 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.