ne garip değil mi? bizim olmayanları istediğimiz için sürekli bir arayışta gönlümüz. ve bizim olmayanları istediğimiz sürece ömrümüzün sonuna kadar bitmeyecek arayış olan öykümüz. sürekli bekleyip, sürekli daha fazlasını isteyeceğiz. gönlümüze bir ömür, inişli
çıkışlı bir pay biçeceğiz. peki elimizde olanlarla mutlu olmayı denedik mi hiç? bizi sevenlerle ve bizim sevdiklerimizle mutlu olmayı denedik mi? yetmez mi sanıyoruz acaba bir kişinin gönülden sevmesi. akşam sofraya oturduğumuz zaman bir tabağın bize ayrılması, başımızı koyacak bir yastık ve bir sohbette bize de pay düşmesi yetmez mi bize? bir dost üstlenmez mi gönülden tüm derdimizi, bir kitap veya bir şiire dökemez miyiz şu taşmış içimizi? öyle olmalı ki insan; seçeceği her şeyi iyi bilmeli. kalbine soktuğu her neyse rahatsız etmemeli. öyle işlemeli ki ömrüne, ileride keşke dedirtmemeli. öyle olmalı ki insan; karşısındakine bir ömür yetmeli. aşkı, sevgisi, şefkati ve merhameti onun üstüne sinmeli. değer verdiği insanı hep kendinden önce görmeli. insanım diyebiliyorsak eğer, karşımızda da insan olması için dua etmeliyiz. ama her şeyden önce, "insanım" diyebilmeliyiz.