Yazarları öldükten sonra seviyoruz. Neden?
Yazarın -ya da sesini bir şekilde duyurabilmiş kişi kimse onun- ölmesi, kucaktan indirilmesi olarak algılanıyor çünkü bilinçdışımızda;
o kişinin gerçekliğini ancak o zaman görebiliyor çoğu kişi.
Yaşarken Neslihan Tay’dan Taha Duymaz’dan nefret eden insanların bu insanlar ölür ölmez onlara merhamet duyabilmeye başlamalarının nedeni bu. Yazarları en çok ölüyken seviyoruz. İnsanları en çok ölüyken seviyoruz. Ölüyken saygı duyabiliyoruz gerçekliklerine. İnsanların ölmesi ile yaşanan içsel bir değişim varsa bu, hasedin varlığının kanıtı.
