“Savaş başladığında iki oğlum birlikte cepheye koştular, artık her anne gibi ben de diken üzerindeydim, evlatlarımı görünceye kadar gözüme uyku bile girmiyor, yerimde duramıyordum. Durum gerçekten dayanılacak gibi değildi, bu yüzden bir gün iyice bunaldığım bir anda kendimi tutamayarak, “Yüce rabbim, ne olur bütün yavrularımızı gözet, iki evladımı da koru ve ne olur ikisini birden alma benden, hiç olmazsa birini olsun bağışla!” diye Allah’a yakardım. Bir süre sonra evlatlarımdan biri şehit oldu, diğerini ise şükürler olsun Allah bana bağışladı. Ancak o günden beri bu dua içimde hep bir sızı olarak kanadı durdu. Acaba evlatlarımdan birini feda ediyormuş gibi dua etmeseydim diğer evladım da yaşar mıydı diye düşünmekten ve sürekli göz yaşı dökmekten kendimi bir türlü alamıyorum.”
Sayfa 78 - Apra YayıncılıkKitabı okudu
·
35 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.