Sözlerin bahçesine girdim seninle. Gönül güllerinin diline şahit oldum. Varlığın, acımasızca çekti tenimden ruhumu. Üzülürsün diye utandım da ah etmedim. Hasretin, vuslatın senediydi. Sensiz her bir anı şahit tuttum kendime. Sensizliğin resmini astım duvarıma. Umudun ışığıyla aydınlattım. Bekledikçe anladım sabrın güzelliğini. Sen, beklemek miydin yoksa? Yok olmak mıydı yoksa bedelin? Tenimden ve ruhumdan geçtiğimde, geriye kalan yokluk olur muydu?
Sayfa 19Kitabı okudu
·
12 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.