Birilerinin yardımına ihtiyacım vardı ama bana yardım etmeye çalışan herkesten de nefret ediyordum. Emin olduğum tek şey vardı; gittikçe ölüme yaklaşıyordum.
Yaşantımın somut bir ispatı olsun istemesem, sadece kadavra olmayı kendime yakıştıramıyor olmasam, çoktan ölmüş olurdum. Ama adını koyamadığım, yapmam gereken, bitirmem gereken bir şey vardı. O anı bekliyordum. Sonuçta bu hayata tanıklık eden biri değil miydim ben de? Bu tanıklığın bir anlamı olmalıydı, bir işe yaramalıydı, ama neye?
Ben insanlardan uzaklaştıkça insanlar da bana karşı tepkisel takılmaya başlamışlardı.
Sayfa 101Kitabı okudu
·
16 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.