Dükkanın kepenkleri aşağıya kadar kapalıydı. Yazı dikkatimi çekti ve fotoğraflamak istedim. O sırada yaşlıca bir adam anahtarıyla geldi. "Siz mi astınız acaba bu yazıyı ? Çok hoşuma gitti." "Evet, ben astım. Geçen ay bayramda bütün aile toplandık. Kızlarım, torunlarım geldi. Gülüp eğleniyorduk. Bir anda duraksadım ve onlara "Nasıl ki bu mutlu günde bir aradayız, öyle bir zaman gelecek ki mutsuzluğumuzda da bir arada olacağız. İşte o gün geldiğinde bugünümüzü hatırlayın." Dedim." Dedi.
Çok etkilendim, sahiden insanın değer bilmek için kaybetmesi mi gerekiyor ?
·
40 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.