Tebessümle :)
Hz. Âişe radıyallahu anha anlatır: "Bir gün Allah Resûlü pabuçlarını dikiyordu. Ben de oturmuş yün eğiriyordum. Baktım ki mübarek alınları terliyor, terinin de nurdan damlalara dönüştüğünü görünce şaşakaldım. Bunun üzerine bana baktı ve,
"Neye şaşırdın?" diye sordu; ben de,
"Ey Allah'ın Resûlü! Sana baktım, mübarek alnın terliyor, terler de nura dönüşüyor. Eğer Ebû Kebir el-Hüzelî seni görse, söylediği şiire senin daha lâyık olduğunu anlardı" dedim. Peygamber Efendimiz aleyhisselatu vesselam, "Onun söyledikleri nedir?" diye sorunca, şöyle dedim:
O şöyle derdi,
"O, her türlü kusur, ayıp ve hastalıklardan uzaktır.
Onun yüz hatlarına baktığın zaman, yağmur dolu bulutun şimşeği gibi ışık saçardı."
Bunun üzerine Resûl-i Ekrem aleyhisselatû vesselam elindekini bıraktı, kalktı, bana doğru yöneldi ve iki kaşımın arasından öptü, sonra da,
"Ey Âişe! Allah sana hayırlar versin. Beni öyle sevindirdin ki, ben seni böyle sevindiremedim" buyurdu.
Sayfa 98Kitabı okudu
·
120 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.