Uzaklarda bir yerde gün batımını seyrederken öylece kalakalmıştım. İçimi ısıtan güneşin masum duruşu sıcacık kucaklarken beni bir anlığına da olsa çocuk olmuştum.. Kayıtsız, neşeli, herşeyden bir haber.. Manzaranın tadını çıkarıyordum. Gün batımının bende bıraktığı his eşsizdi her denk gelişimde şükrederdim.. Rahattım, bu rahatlık rahatsız edecek seviyede..Özgürdüm hiç olmadığım kadar, düşüncelerim saf , özlüyordum sadece arada da olsa kendine muhtaç bırakan hayran bırakan, o zalim İstanbul’u.. tüm gerçekliğiyle ve tüm çıplaklığıyla..Bir hüzün sarıyor beni içten içe kederleniyorum..Sahiden özlemiştim..
Manzara o kadar muhteşemki gözlerimi alamıyordum. Gitme vaktiydi.Tekrar eski dünya düzenine dönüyordum.Kalabalık,gürültü, binalar.. Zamanı durduramadım. Kendimi büyürken buluyorum bu koca düzen beni olgunlaştırıyor, daha yaş almadan yaşlanıyordum sanki .Ruhumdaki çocuk esir düşmüş, kalbinde atan o coşkulu kalp ise artık atmıyor.Birde bakıyorum ki eleştirdiğim düzenin bir parçası olmuşum..
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.