Malum, bugün derbi vardı. Altı Galatasaraylı arkadaş bir evde toplanıp maçı izledik. Neticede GS maçı kaybetti 1-0. Maç sonu hâlimizi görmeliydiniz : Maçın bitiş düdüğünün ardından on beş dakika boş gözlerle TV'ye baktı beş arkadaşım. Uzun süre bir şey konuşamadık. Handiyse cenaze evi psikolojisi çöktü üstümüze. Eve gidince antidepresan alacağım diyen mi dersin, arayan Fenerbahçeli arkadaşlarının mutluluğuna ve iğnelemelerine daha fazla maruz kalmamak için telefonu kapatan mı dersin, daha gayrı maç hasebiyle benim gibi bir hafta TV izlemeyecek olan mı dersin, iyi ki bira içmişim de biraz sakin kalabiliyorum diyen mi dersin?.. Ee kendimizi epeyce hazırlamıştık bugün şampiyonluğu kutlamaya, konvoya çıkıp çıkmayacağımızı tartışıyorduk maç öncesi. Can sıkıntısından biraz sıyrılıp da duruma biraz dışarıdan bakabildiğimde komik öğretileri, kendine has ayinleri, ritüelleri falan olan garip bir tarikata benzediğimizi fark ettim.:)
Her neyse... Fenerbahçeli tüm arkadaşların haklı galibiyetlerini tüm içtenliğimle kutlarım. Bugün hak eden kazandı.