Silah doğrultuyorlar, felç yüklü devler; kafama doğru, şakasız bir anda. İzlemek olur mu, olmaz mı diyemeden; anlamaya çalışıyorum, hırçınlaşan siluetin doldurmuş olduğu nefretini... hüzünlü bir hal bulmuş içini, kenetlemiş prangalar ruhunu ve diasporasında insanlığın, yalnızlığının... ah, bir öfke bulmuş, silahın acımasız sahibini! Direnmek boşuna, direnmek; gider, bilirim hoşuna... böyle bir anda sahipsiz bırakılacak hiçbir şey göremiyorum, değer biçilmiş hayatımdan... yine de anlarım, sökülürse tenin; bıçaklanırsa bedenin, verdiğin hiçe giden savaş ardından. Ve ölürsen, toz pembeliğinde hayatın, kurşunî gökyüzüne bakarken ansızın, dersin o vakit; silah doğrultuyorlar, felç yüklü devler; kafama doğru, bir anda!