Eve Döner İnsan Hep
En babasız evlerin, yetim kalmış odalarında çiçekler büyütmüş kadınlar kadar canım yandı o gece. Kaburgalarıma saplanmış en paslı hançerleri söküp, geceye yürüdüm korkusuz. Ellerinin beyazlığını aradım kuytularda, yoktu. Tutacak bir el bulamadığı ilk yerden, eve döner insan hep.
Ev dediğimiz, ev bildiğimiz o yer neresi? Eğer bu sorunun cevabını, dört duvar ve bir çatıya ithafen veriyorsanız, en büyük yanılgıdasınız demektir.
İnsanın evi dört duvardan oluşan bir olgu değil.
Sen biliyorsun, evi sığındığı insandır insanın. Sen biliyorsun bak, yanında iyi hissettiğin, anlaşılır mıyım anlaşılmaz mıyım derdi yaşamadığın, kendini huzurun göğsünde sıcacık bir merhametle uyuyormuş gibi, sıcak yaz akşamı serinliğinde gibi hissettiğin o insandır ev. Yorulduğunda koşup sığındığın; nefes almak için gittiğin o insandır sana ev.
Gregor bu kitapta okurlarına, tüm yaşanmışlıklarını kabullenerek kendini sevmeyi öğrenenlerin asıl evinin, insanın göğüs kafesi yani aslı olduğunu anlatıyor ve çok daha içsel bir olgunun anlaşılmasından bahsediyor. Kelimelerin ahengi içerisinde, birini severek insanın, etrafını ve kendini nasıl güzelleştirebileceğine dair detaylara da rastlayacağınız bu kitap size her kelimesiyle sarılıyor ve "Korkma, ben varım." diyor.
