Gönderi

İki güzel söze kanıyorum hala. Asla kabullenmek istemiyorum, beni üzdüğünü bile bile tekrarlamazdı. Küçüğüm hala, bir yanım buruk. Çok canımı acıtıyor. Öfkeliyim kendime, öfkemde boğuluyorum. Biraz da ona bu öfkem. Canımın yandığını bile bile böyle davranıyor olması daha da çok acıtıyor canımı. Neden her şeyin farkında olmasına rağmen bunu yapıyor? Çok şeyi gösteriyor aslında ama yine ben kabullenmek istemiyorum. Hep böyleydi. İnsanların sözde değer vermeleri çok komiğime gitmeye başladı. Zevk alıyor olmalılar, bir de buna izin veren ben olduğum sürece. Bir gün bunları tüm gerçekleriyle söylediğimde çok geç olacak biliyorum. Kafaya koydum bir kere yapacağım. Tamamıyla silinmiş ya da içimde daha da büyümüş olsa bile. Üzgünüm şiir, hiç sevilmedin. Artık bunu haykırıyorum, çünkü pek de önemi kalmadı.
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.