Yedi kez ruhumu kınadım:
İlki- Yükseklere ulaşmada zayıflık gösterdiğini gördüğüm zaman.
İkincisi- Dosdoğru gidenlerin önünde sekmeye başladığını gördüğüm zaman.
Üçüncüsü- Kolayla zor olan arasında seçenek sunulduğu zaman kolayı yeğlediğinde.
Dördüncüsü – Bir suç işlediği, sonra da başkalarının buna benzer suçları onu teselli ettiğinde.
Beşincisi- Kendi zayıflığına tahammül ettiği, üstelik bu tahammülü güçlü oluşuna bağladığında.
Altıncısı- Bir yüzün çirkinliğini hor görüp, aslında onun kendi maskelerinden biri olduğunu fark edemediğinde.
Ve yedincisi- Bir övgü şarkısı söyleyip de bunu bir erdem sandığında.