Nefes alamıyorum.
Bazı şeyleri kabullenmek, alışmak istemiyorum içten içe bitiyorum bunun farkında olup elimden bişey gelmemesi çok ağır basıyor artık.
İnsanlara biraz daha fazla ilgi, tahammül, tolerans gösterecek ne gücüm nede sabrım kaldı.
Karşılık beklemiyorum hiç kimseden, anlayış bekliyorum sadece bu kadar zor olmamalı bu.
Dayanamıyorum daha fazla, saklıyorum kalbimdeki çürükleri,yaraları, acıları. Ama ruhum ölümü benimsedi sanırım. Kimsenin umurunda olmadım hiç iyi mi diye düşünmedi kimse gülüyorum diye iyi sandılar hep bilmiyorlardı ki en güzel saklama şekli olduğunu.
İyi zamanlarda cebime sıkıştırdığım bi kaç nefesle yaşıyor gibiyim ne garip dimi hayatta mıyım diye düşünüyorum çoğu zaman.