Ben yalnız da dans etmeyi bilen bir Tanrı'ya inanırdım. Ve şeytanımı gördüğümde, onu gerçekten derin, ağır ve ciddi buldum: Ruhuydu bu ağırlığın, içine düşüyordu her şey. Öfkeyle değil, aksine gülmeyle öldürür insan. Haydi şimdi. Haydi, ağırlığın ruhunu öldürelim. Ögrendim ben yürümeyi, o zamandan beri koşturuyorum kendimi. Öğrendim ben uçmayı, o zamandan itibaren kımıldamak için itilmeye ihtiyacım kalmadı. Şimdi hafifim, şimdi uçuyorum, şimdi kendimi altımda görüyorum, şimdi Tanrı benim içimde dans ediyor.
Sayfa 36 - Kapra YayıncılıkKitabı okuyor
·
92 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.