Birden fazla okuduğum bir pasajı hep severim.
İnsan zihni, doğası itibariyle tekçidir ve aynı anda iki şeyi birden kabullenemez; bir hiçliğin olmuş olduğunu bilir, sonsuz geçmişteki biyolojik varolmayışı, zihni tamamen bomboştur çünkü ve o hiçlik, adı üstünde geçmiş olduğu için, katlanılması çok zor değildir. Fakat ikinci bir hiçliği -ki belki buna da katlanması o kadar zor değildir- mantıken kabul edemez. Uzamdan bahsederken uzamın sonsuz tekliğinde kıpırdanan bir lekeyi getirebiliriz gözümüzün önüne ama zaman içindeki kısa yaşamamızı anlatacak böyle bir analojiden yoksunuz, çünkü her ne kadar kısa da olsa (otuz yıllık bir yaşam dilimi gerçekten de müstehcen denecek kadar kısa!) varoluşumuzun bilinci sonsuzlukta bir nokta değil, bir yarık, bir kesik, metafizik zamanı boydan boya kesen bir yarıktır. onu ikiye böler ve -ne kadar dar bir çizgi de olsa- önüyle arkası arasında bir ışıltı saçar.
Sayfa 308Kitabı okudu
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.