"Vay vay!" dedi, "Gölgeniz yok ha? Bu kötü. Geçirdiğiniz hastalık kötü bir
hastalıkmış." Ancak öyküsüne yeniden başlamadı, karşımıza çıkan ilk yol çatalında, bir sözcük bile söylemeden ayrılıp gitti. Yanaklarımdan yine acı gözyaşları süzülüyordu, neşem uçuvermişti. Üzgün bir yürekle ilerlemeyi sürdürdüm ve bundan sonra hiçbir insanın yol arkadaşlığını aramadım. Ormanın en karanlık yerlerine sığındım ve bazen güneşin vurduğu bir yeri geçmek için saatlerce hiçbir insan gözünün bu geçişe engel olmamasını beklemek zorunda kaldım.
·
70 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.