Divan edebiyatının bazı ortak kalıpları vardır. Bu kalıpların dışına çıkılmaz. Bunların başında âşık-maşuk-aşk üçgeni gelir. Bunlara bazen rakip de eklenebilir. Bu şiirde aşk esastır. Gerek ilâhî gerekse beşerî aşkı andıran plâtonik aşk, hemen birçok beytin esasını oluşturur. Yani Divan şairi daima âşıktır. Sevilen ise her zaman vefasız ve cefâkardır. Üstelik âşığın rakipleri vardır. Sevilen tek, seven yüzlercedir. Söz konusu olan aşk, asla ilâcı bulunmayan bir derttir. Gerçi buna dert de denmez. Çünkü Divan şairi bu durumdan mutlu olur. Bu dedin çaresi yine derdin kendisidir. Dolayısıyla tabibin yapacağı bir şey yoktur.
··
153 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.