Gönderi

İlk bağlar insanın eksiksiz insansal gelişmesini köstekler; başka deyişle, özgür, kendi geleceğini kendi tayin eden, üretken bir birey olarak gelişme yolunu tıkarlar. Bu, doğayla özdeşleşmenin bir yönüdür gerçi ama bir başka yönü daha vardır. Doğayla, klanla, dinle bu özdeşlik, bireye güven duygusu verir. İçinde kesinlikle bir yeri olan, oluşması tamamlanmış bir bütünün içinde kök salmıştır, bu bütüne aittir. Açlık çekebilir, baskı altında bulunabilir, ama acıların en kötüsünü, -tümden yalnızlık ve kuşku duygularını- yaşamaz.
·
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.