“Şimdiye kadar Veraguth, kendisini kendi gönlüyle dört duvar arasına kapayan, yaşamla bundan böyle hiç ilgilenmeyen, yaşamı yaşamaktan çok bir katlanma gibi gören bir kişinin doğal sayılamayacak, ama hiç ödün vermeyen hayatını sürmüştü. Dostunun ziyareti içinde yaşadığı hücrede gedikler açmıştı. Yaşam pırıltıları yüzlerce yarıktan sesler kokular halinde yoklayarak, el yordamıyla bu yalnız kişiye sokuluyordu. Eski bir büyü bozulmuştu, daldığı uykudan uyanan kişi dışarıdan gelen çağrıları hayli güçlü şekilde ve biraz acıyla karışık algılamaktaydı.
·
213 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.