Gönderi

Bartu Sarca'nın güncesinden... 14.09.2022 Bu gece rüyamda ailemi gördüm. Bir kadın vardı, saçları simsiyahtı, boyu uzundu, gözleri benim gibi koyu renkti. Yanındaki adam orta yaşlarındaydı, bir gözü yoktu, duruşu korkunçtu. Ama onların annem ve babam olduklarını biliyordum çünkü ellerinde benim bebeklik kıyafetlerim vardı. Küçüktüm, Sokak Nöbetçileri'nden bile öncesi kadar küçüktüm karşılarında. Onlara koşmak istedim, hareket edemedim, başımı çevirdiğimde beni tutan kişinin büyük halim olduğunu gördüm. Kurtulmaya çalıştım, başarılı olamadım. Yeniden ailemi döndüğümde ise annem yine tek bir ismi fısıldadı: Özgür. Özgür kim, diye soramadım. Onlar benden uzaklaştılar, geriye kalan bebekliğim de, sokağın ortasına terk edilmiştim. İ̶k̶i̶n̶c̶i̶ ̶S̶o̶k̶a̶k̶ ̶N̶ö̶b̶e̶t̶ç̶i̶s̶i̶,̶ ̶B̶a̶r̶t̶u̶ ̶S̶a̶r̶c̶a̶ ̶ "Yalnızca Bartu"
··
86 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.