Ibni Tufeyl'in anlayışı açısından bakıldığında "aramak", iki yönlü bir çabayı gerekli kılar. Birincisi gözlem ve deneylerle pekiştirilen düşünme (tefekkür), İkincisi de arınmadır. Düşünme, nesneler dünyasından başlayarak en yüce gerçek olan Tanrı'nın bilgisine ulaşana kadar aklın bütün imkânlarını sonuna kadar kullanma; arınma ise, ulaşılan bilginin tadılmasını sağlayan sezgiye (keşf ve ilham) ve Tanrı'da yok olmaya ulaşmak için nefsi ve ruhu, başka bir deyişle Tanrı'nın tecelli yeri olan kalbi dünyevi ilgi ve eğilimlerden, kir ve pisliklerden temizleme çabasını dile getirir.