güray süngü'nün okuduğum ilk kitabı. bir sahafta denk geldim ve sahafı düzenleyen adam 'tarih' adlı raflardan birine koymuştu bu kitabı. sanırım içeriğini bilmediğinden, sadece adına odaklandığından. çok güzel kurgusu olan, okuyanı içine alan bir novellaydı. böyle devre yaktıran, kafa karıştıran kurguları seviyorum.
âdem hatırlamak istedi, neyi unuttuğunu hatırlamak istedi, unuttuğu şeyi kendi sandı, kendini aradı, bulduğunda aradığı kendi değildi ama kendiydi, bunun önemi yok; ben neyi unuttum peki? dedi, hatırlayınca unutmak isteyecekti, hatırladı. acısını hatırladı, sevindi, acısını unutturana döndü sonra, beni ben yapan acımmış dedi, üzüldü. unutmak için yalvardığına şimdi unutmamak için yalvardı. hatırladı, anladı, unuttu, hatırladı.
"allah'ım acıya, derde, kedere razıyım, bana aşkımı unutturma.
allah'ım yanmaya, paralanmaya, ufalanmaya razıyım, bana kendimi unutturma.
amin."