Ruh Adam: "Deli Hüseyin Paşa": Deli Hüseyin Paşa 4. Murat dönemidir... Kimine göre Bursa'nın Yenişehir'inden, kimine göre de Kastamonu'dan gelen Hüseyin adlı bir Türk delikanlısının şansı yaver gitmiş; Osmanlı Sarayı'nın "odun" işlerine bakmaya başlamıştır. Saray'daki ünvanı da "Zülüflü Baltacı"dır. Hüseyin, işini hakkıyla yapar. Okumuş değildir. Anadolu Türkünün fazla...

4. Murat dönemidir... Kimine göre Bursa'nın Yenişehir'inden, kimine göre de Kastamonu'dan gelen Hüseyin adlı bir Türk delikanlısının şansı yaver gitmiş; Osmanlı Sarayı'nın "odun" işlerine bakmaya başlamıştır. Saray'daki ünvanı da "Zülüflü Baltacı"dır. Hüseyin, işini hakkıyla yapar. Okumuş değildir. Anadolu Türkünün fazla okumasına zaten gerek de yoktur; o, bunu bilir... Devlete okumuş, güvenilir adam yetiştirmenin yolu bellidir.: Enderun! Saray'ın bağdırndaki Enderun'a yeteri kadar Hıristiyan çocuğu alıp, okutarak "adam edip", onları yeri geldikçe devletin makamlarında kullanmak bir Osmanlı yasasıdır. Türk'e ne gerek vardır! Oduncu Hüseyin, Anadolu'nun bozkır çiçeği ile bezeli özgür yaylalarında büyümüş; arı-duru havasını solumuş; güreş tutarak eğlenmiş, pazusu kuvvetli bir Türk delikanlısı idi. O kirlenmemiş bir bozkır rüzgarıdır, Saray'ın boz bulanık atmosferinde esen! Zeka gücüne itibar edilmediğine göre; o da, pazu gücüne önem veriyordu. Başka "Zülüflü Baltacılar"ın iki seferde taşıyacağı odunu o, bir defada taşıyordu... Bu hareketlerinden dolayı adı deliye çıkmıştı. Odunu fazlaca taşıyor, saatlerce yorulmadan odun kırıyordu; ama, aklı hep İran'dan gelen yay'da idi... İran Elçisi, Osmanlı'ya "armağan" olarak bir kurulu yay getirmiş: "Bu yayın kirişini çıkarıp, tekrar kuracak bir yiğit, Osmanlı mülkünde acep var mıdır?" diye bir soru ortaya atarak, armağanını vermişti! Elçi, bu yayı Osmanlı mülkünde kimsenin çekemeyeceğini sanıyordu. Yay, İran'da hazırlanmıştı... İran bu yayı, "armağan" bahanesiyle Osmanlı'nın kucağına atmakla; Osmanlı'nın başına bir büyük dert sardığının farkındaydı... Gerçekten, İstanbul ve çevresi aranmış, taranmış ama; bu yayı değil bozup kurmak; kirişini bile oynatacak bir yiğit bulunamamıştı! Bu uğursuz yayı çekecek biri bulunduğunda, derhal Saray'a gönderilmesi için her yere el altından adamlar salınmıştı ama ne çare ki günlerdir hala bir ses çıkmamıştı... Devlet adamları, İranlı Elçi'nin başlarına sardıkları bu "milli belayı" bir an önce defetmek için yoğun çaba harcıyorlardı. Bu uğursuz yayın hakkı verilmedikçe, devlet adamlarına huzur yoktu. Aslında Elçi'ye belli etmiyorlardı ama, içten içe, kendilerini İran karşısında yenilmiş sayıyorlardı... Bağdat'ı fethetmiş bir Sultan Murat, bu aşağılanmaya dayanamazdı! Hele, Elçi'nin sofra başında veya vezirlerle konuşurken işi şakaya getirip; "Bizim yay ne alemde?" diye sormasına, verilen yanıtlar "Biz onu önemsemiyoruz" gibisindendi ama içleri yanıyordu... Gerçek şu ki; İran, Osmanlı'nın gücü ile alay ediyordu! Bu "mel'un" yay, Saray'da kızlar Ağası'na emanet edilmiş; o da duvara asmıştı. Yay, Ağa'nın odasındaki duvarda, kendisini hakkıyla kullanacak bir Osmanlı yiğidini bekliyordu... Deli, Hüseyin, odaya her odun getirişinde gözünü yay'dan ayıramıyordu... İçinden o yayı alıp çekmek geçiyordu ama; "yayı çekerken üstüme Ağa gelir de; "niçin burnunu görevin olmayan işlere sokarsın?" diye azarlarsa korkusu, kendisini engelliyordu... Bir gün dayanamadı; yayı duvardan aldığı gibi, çekmeye başladı. Hiç zorlanmadan kirişinden çıkarıp bozdu. Tam tekrar kuracaktı ki, diğer Baltacılar "Ağa geliyor" diye, kendisini uyardılar. Hüseyin de, Ağa'nın hışmına uğramak korkusundan, telaşa kapıldı ve yayı kurmadan duvara astığı gibi odadan fırlayıp, koğuşuna gitti... Ağa, odaya girince, günlerdir olduğu gibi uğursuz yaya nefret dolu bir bakış daha fırlattı... Fakat o da ne? Yay, bozuk durumdaydı! Derhal Kethüdasını çağırarak: -Bu yayı bozanın kim olduğunu sordu. Kethüda saklayamazdı: "Ağam, Deli Hüseyin odaya odun getirdiğinde bu yayı bir kaç defa çekti... Sizin geldiğinizi duyunca korkusundan kaçtı" dedi. Kızlar Ağası, bu sözlere değil kızmak; sevincinden ne yapacağını şaşırdı... Hemen Deli Hüseyin'i buldurdu. Karşısında bir kaç defa yayı çektirdi, bozdurdu, tekrar kurdurdu... Ve bu mutlu haber, 4. Murat'a aynı gün ulaştırıldı. Deli Hüseyin, giydirildi, kuşatıldı ve Padişahın huzuruna çıkartıldı. Sultan Murat: -Yiğit hele bir çek bakalım şu yayı, dedi. Deli Hüseyin, yayı birkaç defa çekti, bozdu, tekrar eski haline getirdi. Deli Hüseyin yayı bozup dağıttıkça, Sultan Murat sevinçten, sadece: -Yüzün ak ola... İki cihanda berhüdar olasın... diyor, başka birşey demiyordu. 4. Murat da hiç vakit kaybetmeden İran Elçisi'ni davet etti. Saray'da yenilip, içilirken, her zaman olduğu gibi, Elçi: -Bizim yay ne alemde? diye sordu. 4. Murat günlerdir omzunda taşıdığı bir yükün ağırlığı kalkmış insanların rahatlığıyla: -Hangi yay? dedi. -Şu benim İran'dan getirdiğim yay... -Haa.. o mu? Biz onu hepten unuttuk... Siz o yayın kirişini bile çekecek adam bulamaz diyordunuz... Osmanlı mülkünde onun için pehlivan adam aramamıza gerek yoktur. O yayı, sarayımın oduncu bile çeker, dedi ve Deli Hüseyin'i çağırttı. Deli Hüseyin, İran Elçisi'nin huzurunda o "çekilemez" denilen yayı, bir çekişte paramparça etti! Elinde kalan parçaları ile de, yaş söğüt dalını büken çocuklar gibi oynadı... -------------------- Daha sonra Deli Hüseyin saray odunculuğunda terfi ederek Paşa ünvanı aldı ve müthiş başarılara imza attı. Fakat bu yükseliş onun sonunu da getirdi. Dönme ve devşirmelerin kumpaslarıyla Padişa 4. Mehmet'in ve Şeyhülislam'ın onayıyla Aralık 1658'de boğularak öldürüldü. Kahramanlıkları çok uzun yazmak isterdim ama birkaç saatimi alacak gibi malesef o kadar vaktim yok. Diyebilirim ki Gazi Osman Paşa gibi bir şahsiyet, müthiş bir komutan... Venedikli ressamlar, Deli Hüseyin Paşa'yı "Kaytas" adlı atı üzerinde gösteren tablolar yapmışlar ve bu tablolar Avrupa'da kapışılmış.

··

8 görüntüleme