"Yaklaşık 2-3 haftadır uykularım bile gürültü içindeydi. O yüzden hiç kitap okuyamadım. Canım sıkkın ve de agresifimmm.
Kitapları benden uzaklaştıran her şeye sinir olma ve belki kin besleme potansiyelim var. Bu yüzden çalışmaktan çoğu zaman nefret ediyorum. İnsanın, ne kendine ne de hobilerine vakit ayıracağı bir zaman kalıyor. Normalde 7.30-8 saat görünüyor ama hiç öyle değil. Gün 24 saat; 7 saat uyku, 7 saat çalışma desek 10 saat benim olmalı. Ama olmuyor.
İnsanın 4-6 saat çalışmakla rahatça geçinebileceği bir refahlığı hak ediyor ve olması gereken de bu. Çalışmaktan yaşamıyoruz sonra! Ne kendine, ne ailene, ne hobilerine, ne gezmeye, ne okumaya, ne de başka şeylere vs. hem hiç zaman kalmıyor hem de o kadar saat çalıştıktan sonra doğru düzgün yaşamıyorsun, para da kalmıyor. Çok iğrenç, çok çıkarcı, çok boş ve de aşırı sinir bozucu b.ktan bir döngüdeyiz.
Bedenimizin, ruhumuzun, zihnimizin dinlediği veya mutlu hissettiği zamanlar niye yok?
Çalışıp yaşayamamak bana kendimi enayi ve aptal hissettiriyor. "Buyrun efendim, dipsiz mideniz doyana kadar hakkımı yiyebilirsiniz. Eh o kadar şeyden sonra birkaç kırıntıyı da çok görmezsiniz." demişim gibi kendime sinirleniyorum. Aklımda, onların suratlarına geçiyorum yani. "AL BİRAZ DA BUNU YE." diyerek... Ne yapacağım ya, Kokytos? Birkaç Dünya içinde birden yaşıyor gibi hissediyorum ve bu kendimi tuhaf hissettiriyor..."