Featured Comment
Bazı kitaplarda bazı cümleler olur, hiç unutamazsınız. Kendi hayatınızla özdeşlik kurarsınız da ondan galiba. Yazar hayatınızın içine buralardan girer işte. Hani derler ya kitabın içine girdim, beni sardı yazar diye. Aslında önce yazar girer sizin hayatınıza bir yerden ve bu eşlik duygusu çeker sizi kitabın içine.
Bu kitabı okuyalı bir otuz yıl olmuştur eğer daha fazla değilse, "Az ışıklı bir ihtiyar şehir" diye başlayan bir cümle vardı. Hiç unutamadım. Benim hayatımın İstanbul'unu anlatıyordu. Oysa 1920'lerin İstanbul'uydu bahse konu olan. Okuduğum zaman çocukluğuma götürdü beni. Enteresan bir şekilde 1970'lerde aynı İstanbul'da yaşadığımı fark ettim. Allahım dedim, ne güzel anlatmış.
Sonra, bir gün geldi. Ben İstanbul'u anlatmak istedim. 1970'lerin İstanbul'unu. De, nasıl anlatırsan anlat, bu cümlenin gölgesinden yok kurtulmanın imkanı. O zaman işte, ben bu cümleyi kullandım. Üstadı anlatımıma konuk yaptım. Ona bir gönderme yaptım. Hem kendi işimi gördüm hem okurun aklına üstadı koydum. Yaşasın edebiyat dedim.
<<<<<Beraberce en üst kata, teraslı odaya çıktık. Hava pek berrak değildi. Birkaç gündür nispeten iyi giden havalar bitmiş, bu geceden itibaren sanki daha sert bir hava inmeye başlamıştı İstanbul’un üstüne. Galata Kulesinin göründüğü çapraza gitti. Bana seslendi.
“Bak, sisten Galata Kulesi hayal meyal görülüyor. Berrak havalarda nasıldır manzara kim bilir,” dedi. “Müthiştir, ama gel bu taraftan Yavuz Sultan Selim Camisi gözükür. Nasıl da güzeldir bir bak,” dedim. Havanın sisi ışıkları sönümlüyor, şehir buzlu bir
camın ardındaki silik bir resme benziyordu.
"Az ışıklı bir ihtiyar şehir," demiş Kemal Tahir, ne güzel söz. İstanbul'a çok yakıştırırım ben. Yazarın tariflediği İstanbul 1920’lerdeki şehirdi tabii. Ama 1970-75’lerde, elektrik kesintilerinin bol olduğu zamanlardaki şehir de aynıydı. Piyer Loti'den bakardık biz de Haliç'e, Sütlüce eteklerine, tövbe ışık olmazdı. Kemal Tahir’i bilir misin,” dedim.
“Adını duymuşluğum var ama lafı duymadım. Hakkaten güzel sözmüş. Ben İstanbul’u çok iyi bilmem,” dedi, sonra ciddileşti, “bak, bu laflar bitmez. Benim de vaktim daralıyor. Kıymetli ayol. Hadi işimize bakalım. Zararı sana olur sonra.”>>>>>
Yüreğinize sağlık Serpil Hanım.
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.