Zaman bazen sadece armutları olgunlaştırıyor...
"Bu benim olsun, bu benim olmalı" temennisi yerine "bu olmasa ne yapardım? Bu olmasaydı nasıl olurdu!" sorusu daha bir hâkşinas sahip olduğumuz şeylerin tamamına bize lûtfedilmiş doğuştan hâkkımızmış muamelesi yapıyoruz ve alındığında öyle olmadığını anlıyoruz lâkin dünyamız başımıza yıkılıyor. Bütün varlığın değerini ancak yitirince anlıyoruz. Uğrunda çabaladığımız, edindiğimiz tüm araçlar değerini her geçen gün daha çok yitiriyor. Doymuyoruz! Midemiz doysa gözümüz doymuyor, gözümüz doysa gönlümüz doymuyor bir açlık hâli bizimkisi oysa dünyaya tok olma hâl'i, zihni dinginlik, yokluğun değil kesiksiz rahmetin, sûkunun ve huzurun hâl'i ve dilidir!
"Hâl böyle olunca ahvalin farklı tezahürlerini beklemek ise sadece ahmaklıktır...!"
·
56 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.