Son…
Böyle irikıyım laflar ediyorum diye, hayatla giriştiği bütün kavgaları kazanmış, ununu eleyip eleğini asmış, tekmil endişeden paçayı sıyırmış biri olduğumu düşünmeyin. elbette gelecek beni hala telaşlandırıyor. yanlış bir denizde boğulma yahut yanlış bir limana demirleme ihtimalleri hala mümkünden de yakınımda duruyor. ama hayatta kalmak, düştüğümüz dikenli bahçede kanayarak dolaşmak değil mi zaten? sonunda öleceğini bilerek yaşamaya çalışan bütün faniler, aynı tekinsiz yolu adımlıyor. neye elimizi atsak yetim, neye dokunsak tedirgin, ne yapsak eksiğiz. hepimiz öyleyiz. bize vaat edilmiş bir yarın yok, ruhumuzda kelebek sancıları kanat çırpıyor. fakat buradaysak, gücümüzü ve neşemizi toplayıp yaşayacağız. düşe kalka, güle ağlaya, şefkatimizi kendimizden, merhametimizi birbirimizden sakınmadan, sevaplarımız, günahlarımız ve elbette hatalarımızla. coşkuyla. hem dünyada kalıp hem de hayattan kaçamayız. bunu kendimize yapamayız.
·
401 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.