Dostoyevski...
Ruh çözümlemelerini en iyi şekilde bize yansıtan büyük usta.Sanki yazdığı karakter benim.O kadar güzel şekilde anlatıyor ki insan kendinden şüphe ediyor.A ben böyle miyim gerçekten diyor?
Bir ara kendimi fena kaptırmışım yolda yürürken nolacak benim bu sıkıntılarım diye düşünmeye başlamıştım.Sıkıntı derken bu arada kitaba giricek olursak;
Raskolnikov...Bir üniversite öğrencisi ancak yoksulluk peşini bırakmamış ki okulunu dahi bırakmak zorunda kalmış.Düşünmüş taşınmış ben bu işten nasıl çıkarım diye sonunda yaşlı herkese yarardan çok zararı olan bir kocakarıyı öldürmeye karar vermiş. Ki kocakarı bir hayli de zengin. Demiş ben bunu öldürür paralarıyla hem okulumu bitirip iyi yerlere gelir hem de aileme yardım ederim.Ancak biz hesap kitap yaparken hayat da bizim için hesap kitap yapıyor.Yani evdeki hesap çarşıya uymuyor ne yazık ki.Raskolnikov' un hiç de beklediği gibi olmuyor.Aynı anda hastalığıyla uğraşırken aynı anda yaptığı hatalar onu altüst ediyor.Zaten fazlasıyla sinirli ve gururlu bir tip.Ancak yinede ona üzülmüyor değiliz (katil de olsa).
Hani genellikle okuduğumuz kitaplarda katili bulmaya, onu yakalamaya çalışırız bu kitapta tam tersi burada katil belli ancak içinizden diyorsunuz ki lütfen yakalanma, hadi ama kaçabilirsin, niye kendini açık ediyorsun?... Ancak herkes yaptığı şeylerin bir cezasını çekiyor hatta çekmeli de.
Kitabın son bölümünü okurken içimden sürekli Dostoyevski lütfen sonunu kötü bitirme lütfen, Raskolnikov iyi bir sonu hakediyor deyip durdum.Bu arada Raskolnikov aslında özünde çok iyi biri yaşadığı şeyler onu kötü etkilemiş o kadar. Sonu mutlu bitiyor emin olun.(Bu spoi sayılmaz bence :))Sevgi her şeyin ilacı dostlar.Sevin sevilin sevdirin...
