“Uğruna bir şeyler yaptığınız için pişman etmeyecek insanlar için çabalayın, sizin verdiğiniz bütün emekleri görmezden gelen insanlar için değil. Çünkü bir şeye boşa emek verdiğinin farkına varmak kadar kırıcı bir şey yok hayatta.” demiş Sabahattin Ali. 1 aydır tam da bu durumun içindeyim. Allah korkusu var zannettiğiniz insanlar size en büyük travmayı yaşatarak bir açıklama bile yapmadan hayatından çıkarıp sizi yok sayıyor. İşinde, günlük yaşamında, sıkıntılarında kendinizden taviz verip yıllarca destek olduğunuz insanlar hiçbir şey olmamış gibi yeni birliktelikler kuruyor. Geride bıraktığı ise psikolojisi bozulmuş, hisleri ölmüş, bu durumu yaşamaktansa ölmeyi yeğleyen hastalık sahibi bir insan. İyi olsun, beraber doğru yola yönelelim diye ettiğiniz dualardan bile pişman edip sizi Allaha karşı mahçup ediyorlar. Peki umurlarında oluyor mu? Hayır. Çünkü ne vicdan sahibiler, ne merhamet ne de Allah korkuları var. Aldatılmışlıktan, kandırılmışlıktan için içinizi yiyor ama onlar gibi olmayıp onların kurmuş oldukları yalan dünyaya dokunmuyor, tevekkül ediyorsunuz. Çünkü kimsenin hakkının kimsede kalmayacağını biliyorsunuz. Ya bu dünyada ya da ilahi sorguda…