Türk entelektüeli
Bir gün… Bir gün, onlara, ispat edebilecek miyim ki, ben bir “yaban” değilim? Benim damarlarımdaki kan onların damarlarında işleyen kandır. Aynı dili söylemekteyiz. Aynı tarihi ve coğrafi yollardan, hep birlikte geçmişizdir. İspat edebilecek miyim ki, aynı Allahın kuluyuz! Aynı siyasi mukadderat, aynı sosyal bağlar, bizi kardeşlik, evlatlık, analık babalık üstünde bir yakınlıkla birbirimize bağlamıştır.
Lakin, hangi sözlerle, hangi seslerle? Gündelik hayatın ufak tefek ihtiyaçlarını bile anca ifadeye güç bulabiliyorum. Nerede kalmış ki, onlarla, bu kadar genel konular üzerinde konuşacağım!..
Gün geçtikçe daha iyi anlıyorum Türk “entelektüel“i, Türk aydını, Türk ülkesi denilen bu engin ve ıssız dünya içinde bir garip yalnız kişidir.
Sayfa 36Kitabı okudu
·
112 görüntüleme
“Bütün bunlar yalan desem sözüme inanacak mı? Onu, hangi dille gerçeğe çekebilirim? Aramızda asırlık mesafeler var. Bu mesafeleri geçip de, ona kadar nasıl erişebileceğim? Zira, ne kadar çağırsam, o bana doğru yürümeyecektir. Bu, tarihin bir noktasında doğmuş, taş kesilmiş bir insandır. Söylediği şeyleri, kendisi söylemiyor. Tıpkı antika kitabeler üzerindeki yazılar gibi onları ben okuyorum. Ben heceliyorum.” (Syf-122)
“Hepsi benim yanıma yürekleri, kafaları gibi kalın sargılarla bağlanmış olarak geliyorlar“ (Syf-37)
“Sanki benim ağzımla onun kulağı arasındaki mesafe beş-on kilometredir.” (Syf-62)
“Felaket bile bizi birleştiremedi. Aramızdaki, benimle onlar arasındaki uçurumu belki, daha ziyade derinleştirdi.” (Syf-170)
“Bana hiç kimse bir şey söylemiyor. Omuz omuz, diz dize oturmuş olmamıza rağmen, ben hala her birinden yüzlerce fersah uzaktayım.” (Syf-189)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.