Bir çiçek olsam, büyümeden solardım.
Güneşin yakıcı sıcağı bana dokunmaz, yağmur olduğum yere yağmazdı. Tenime dokunan yağmur beni üşütür, güneş beni ısıtmazdı. Hislerime karışan hissizliğim beni solmaya mahkum ettiğinde ruhum baş aşağı asılı kaldı. Çünkü benim mucizem yoktu, hiç olmamıştı, olmayacaktı. Mutlu Son diye bir şey yoktu. Hep aynı sondu, başrolü olduğum hikayenin sonunu değiştirmek benim elimdeydi. Zamansız açmayacaktım; zamansız açan her çiçek solmaya mahkumdu.
Sayfa 299 - Ren yayınlarıKitabı okudu
155 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.