"Beni hiç tanımamış olan sana" bu cümle
kitabı özetliyor. Kitabı yeni alıp bitirdim. Gerçekten mükemmel bir kitap her cümlede aklımda canlandı kadının yaşadıkları, hayatı. Karşılıksız aşk çok zor ve Zweig bunu çok iyi özetlemiş. Ama ne kadarı aşk tartışılır. Bazılarına göre takıntı bazılarına göre aşk..
(spoiler)
Kadını mektubu yazarken hayal ettim ölü çocuğunun yanında, nasıl hissettiğini hissettim iliklerime kadar, o çaresizliği.. ve kendini tekrar ve tekrar o adama vermesini.. ama adamın onu hiç tanımamasına ve Johannın hemen onu bilmesine çok üzüldüm. Kadın ne ümitle belki tanır diye yaptığı konuşmayı hayal ettim gerçekten çaresizlikten başka bişey değil.
(Acaba gerçekten böyle insanlar var mı diye düşündürdü)
Bence okumak isteyenler okusun. Tavsiye edeceğim kitaplar arasında.