İlk başta belirtmek istediğim kısım; karşımda ''öz eleştiri yapan bir yazarın varlığı''. Yazarın geçmişi ve ailesine dair verdiği örnekler kitabı daha da canlı kılıyor. Anne-babalar, çocuklar ve ailelere dair ağır kuramsal bilgiler içermeyen kitabı çok beğendim. Psikoloji alanında yalın ve sade dilde eser bulmak çok zor.
* Kitaptaki konu başlıkları: Kucağımda tuttuğum çocuk özünde nasıl biri, çocuğumdan beklentilerimin farkında mıyım, anne-baba olarak ben kimim neleri bilmeli-nelerin farkında olmalıyım, '' aile toplantıları ve ailede yaşayan değerler ''
* Türk toplumu olarak maalesef çocuklara gereken özeni göstermiyor ve çocuk yetiştirmenin; ''eline telefonu verelim de sussun'', '' televizyonu açayım da beni yormasın'', '' ağlamasın da ne yaparsa yapsın'' lardan ibaret olduğunu zannediyoruz.
* Bir çocukla nasıl iletişim kurulur, anne-baba iletişimi nasıl olmalı, çocuk ailede hangi konumda bulunuyor, çekirdek aile haricindeki bireyler aileye hangi düzeyde müdahil olabilir gibi konularda eksiğiz ve bilmiyoruz.
* Çocuğunu eğlensin diye dışarı çıkaran anne ve baba maalesef ki cep telefonuna gösterdiği ilgiyi çocuğuna göstermiyor ve üstüne üstlük çocuk ergenlik çağına geldiğinde neden odasına kapanıp bizimle konuşmuyor diye yakınıyor.
* Kendimize gelip silkelenmemiz için rehber kitap listelerinde ilk sıraları alması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Yüreğinize sağlık Doğan hocam.