Napoleon Bonaparte’tan Josephine’e
30 Mart 1794: İşlerin arasında, orduların başında, savaş alanlarını aşarken benim tapılası Josephine’im hep kalbimde tek başına oturuyor, zihnimi meşgul ediyor, düşüncemi alıp götürüyor.
Ruhum üzgün: Yüreğim köle olmuş, ve hayalgücüm beni korkutmakta. Beni az seviyorsun, (…) bir gün gelecek artık beni hiç sevmeyeceksin.
“Seni daha az seviyorum” diyeceğin gün, aşkımın ya da yaşamımın son günü olacak.
Tümüyle seninle meşgul olan kalbimin beni mutsuz eden kaygıları var…
5 Nisan 1796: Uyuyacağım, çünkü uyku beni teselli ediyor. Seni yanıma getiriyor, ben de kollarımın arasına alıyorum. Ama uyanınca, ne yazık ki, senden uzakta buluyorum kendimi üzüntüyle…
13 Mayıs 1796: Kıskanç olduğumu sanıyordum, ama yemin ederim böyle bir şey söz konusu değil. Senin üzüntülü olduğunu bilmektense, sanırım ben kendi elimle sana bir sevgili bulurdum.
8 Haziran 1796: Benim mutsuzluğum seni az tanımış olmak. Seninki de beni, çevrendeki erkeklerden biri olarak yargılamış olmak.
17 Ekim 1796: Onun mektuplarını aldım. Onları göğsüme, dudaklarıma bastırdım ve yokluğun acısı, yüz millik uzaklık ortadan siliniverdi.
19 Kasım 1796: Ölüm, yalnızca ölüm, sempati, aşk ve duygunun oluşturduğu birliği bozabilir.
21 Kasım 1796: Bir Josephine’de yaşamak, Elysée’de yaşamaktır.
Sayfa 238
·
39 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.