Ne ses ne nefes ne de bu rüzgâr bağışlar seni;
Simsiyah gecelerde budanırken ah ömrüm,
Dönüp sırtını giderken kimler karşılar seni?
Sen olmayınca sesin de yoktu, gözlerin de;
Bu yüzden odama resmini yaptım,
Ve söküp kalbimi yanına astım.
Sensiz geçen yılları da ben buruşturdum.
Kalbim hasretinde asılı kaldı,
Yetim kalmış anıları ben tokuşturdum…
Kanmadım aynalara sana kandığım kadar
İçimde bir boşluk sana yandığım kadar...
Yılmaz Odabaşı