Farkına varmadan "bütün bunların, hatırasız haftaların, kalbimi farketmelerinden korkmamın bir sebebi var" diyordum.
Şimdi birşeysin benim için... Varsın.
Fakat bocalıyorum.
Gizlice düşündüğüm, farkedilmesinden korktuğum hakikat sen miydin, yoksa ben, hatırasızlığı, boşluğu, en ucuz şekilde, sırtımdan korkakça, hiçbir teşebbüste bulunmadan birden bire atmak için yine hayal mi kuruyordum.
Dedim ya işte, bocalıyorum.
Yeniden yaşamaya başlamak kolay mı?