Şövalye, atıyla bir ağacın altına sığındığında çoktan başlamış yağmur, ormanı alıp götürürcesine.
Sıkıca bağlamış atını ağaca, sıkıca sarmış kollarını ağacın gölgesine.
Gözlerini kapatmış, o an öyle garip bir şey hissetmiş ki aklını yitireceğini düşünmüş,
"Kasırga alsa beni, götürür mü yedi dağ öteye sağ salim ya da ölü.
Bu fırtınaya bıraksam kendimi, günlerdir aradığım yıldızıma gider miyim ey gökyüzü, söyle.
Açayım mı kollarımı?
Ölü de olsam götürür müsün beni ona?"
Açmış kollarını fırtınaya,
"Gel al beni!" demiş, atını bırakmış, kendini bir kasırganın ortasında bulmuş.
O an anlamış, âşık olmak fırtınaya kollarını açmak, kasırganın ortasına atılmamış...
Sayfa 33Kitabı okuyor
·
47 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.