kırlangıçlar
“Yarın öldüğümüz zaman birisi bize sorsa:
‘Dünyada neler gördünüz?’ dese herhalde verecek cevap bulamayız.
Koşmaktan görmeye vaktimiz olmuyor ki…”
Dişi, gözlerinin içi buğulanarak:
“Ah,” dedi, “tıpkı benim gibi düşünüyorsun.”
Erkek cevap verdi:
“Zaten seni burada tek başına görünce benim gibi düşündüğünü anlamıştım.
Doğru değil mi ama? Şu dünyayı adamakıllı görmeden,
dünyanın ne olduğunu adamakıllı anlamadan buradan gidecek
olduktan sonra ne diye buraya geldik sanki?
Yaşadığımızın farkına varmayacak olduktan sonra ne diye yaşıyoruz?”
Dişi tasdik eder gibi başını salladı:
“Etrafımıza göz gezdirince” dedi,
“ben de senin gibi, dört tarafa koşan kırlangıçlardan başka bir şey görmüyorum.
Ben de bunlardan mıyım, diyorum, sonra da bunlardan değilim galiba, diyorum.
Onlar da beni pek istemiyorlar. Ne yapayım, burada oturup etrafa bakıyorum.
Siz de, şey, sen de gelmesen böyle yapayalnız bu yazı geçirecektim.”
Akşama doğru lafları daha derinleştirdiler…
Sonra ayrıldılar. Ve her gün buluşmaya başladılar.
Aman yarabbi, neler konuşmuyorlardı!..
Eğer kırlangıçlarda kitap yazmak adet olsaydı, bunların yazacakları
kitaplar muhakkak ki üniversitelerde okutulurdu.
Gitgide birbirlerine daha çok alıştılar.
Çok kere dişi daha evvel gelir, gözlerini suya dikerek erkeği beklerdi.
Bir gün çiçeklerden, bir gün yıldızlardan,
bir gün öteki kırlangıçlardan bahsederlerdi.
Hep düşünceleri birbirine uygundu.
Yalnız her ikisinin de içinde gizliden gizliye büyüyen bir korku vardı:
Bir gün gelip ayrılmak korkusu.
Hiçbirisi bu korkusunu ötekine söylemeye cesaret edemiyordu.
Kim bilir, belki öbürünün yanlış anlayacağından çekiniyordu.
(Çünkü içten duyulan şeyler hep yanlış anlaşılır.)
İçlerinde bu ayrılık korkusu büyüdükçe bunu münasip
bir şekilde diğerine söylemek için düşünmeye başladılar.
Mesela:
“Hiç ayrılmayalım, olmaz mı,” demek vardı, fakat bu pek geniş manalı ve müphemdi.
“Nasıl ayrılmayalım?”
“Bir yuva kuralım!” deseler, bu da pek bayağı kaçacaktı.
Hem o zaman başka kırlangıçlara benzeyeceklerini sanıyorlardı.
Dünyanın geçiciliğinden, gökyüzünün sonsuzluğundan, sulardan ve
diğer kuşların yaşayışlarından bahsederlerken, gözleri birbirine hasretle bakar ve: “Birbirimizden nasıl ayrılacağız,” demek isterlerdi.
Tesadüfün pek merhametli olmadığını ve birbirine böyle yakın
olanları bir ikinci defa karşı karşıya getirmediğini biliyorlardı.
Fakat konuştukları dil, diğer kırlangıçların diliydi ve bu dilde,
söylemek istedikleri şeyleri söylemekten utanıyorlardı.
Bu dil, onların içindeki şeylere uygun değildi.
Yavaş yavaş gözlerine ve bakışlarına bir gamlılık çöktü.
Dostluktan filan bahsederken, sesleri titriyor gibiydi;
yahut onlar böyle zannediyorlardı. Fakat böyle zamanlarda hemen
birinden biri, bir kahkaha atar ve işi alaya bozardı: İçi burkulduğu halde…
Nihayet günün birinde ikisi de bunun böyle sürüp gidemeyeceğini anladılar.
İkisi de birbirlerine açılmaya karar verdiler.
Sabahleyin karşı karşıya gelince dişi söylemek istediği şeyleri
gözleriyle anlatmak istedi. Tam bu sırada, üzerinde oturdukları
söğütten sarı bir yaprak koptu, iki tarafa sallanarak aralarından geçti
ve dişinin en manalı baktığı zamanda gözlerinin önünü kapattı.
Erkek bu bakışı göremedi.
Fakat her ikisi de sarı yaprağı gördüler.
Erkek ağzını açtı:
“Senden hiç ayrılmak istemiyorum…” demişti ki, buvvv diye soğuk bir rüzgar esti…
Dişi, erkeğin sözlerini işitemedi.
Fakat her ikisi soğuk rüzgarın sesini duydular.
Birbirlerinin gözlerine baktılar; artık yuva kurmak zamanının geçtiğini,
sonbaharın geldiğini, ayrılacaklarını anladılar.
İkisi de içini çekti.
Tepelerinden birçok kırlangıçlar geçti: Sıcak yerlere dönüyorlardı.
Ayrıldılar… Ve bir daha birbirlerini görmediler.
Fakat ikisi de küçük derenin kenarındaki söğüdü ve
orada geçirdikleri güzel ilkbaharı ve yazı unutmadılar.
Ve ikisi de, böyle bir yaz geçirmemiş olan diğer kırlangıçlara tepeden baktılar… (Çünkü azlıkta kalanlar çok olanlara nedense tepeden bakarlar.)
1933 - Varlık, s. 40, 01.03.1935Kitabı okuyacak
··
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.