İzin Verin De Biraz Soluklanayım
Ben gerçekten kötü bir insan değilim. Ne aksi bir adamım, ne uysal; ne namuslu, ne alçak, ne de onurlu biriyim. Ne kahramanım, ne de bir korkak. Hiçbir şey olmadım. Şimdi bir köşeme çekildim. Bir yandan akıllı insanların bir baltaya sap olamayacaklarını ve yaşamda başarılı olanların sadece aptallar olduğunu düşünerek avutuyorum kendimi. 19. Yüzyılın insanı öncelikle iradesiz olmalıdır, hatta buna zorunludur. Becerikli, iradeli bir insan oldukça dar kafalıdır. Ben kırk yıllık bir yaşamdan sonra bu kanıya vardım. Artık kırk yaşındayım. Evet, bu kırk yıllık bir ömür, kova bir yaşam ve yaşlılığın ta kendisi. Kırk yaşından fazla yaşamak bence ayıp bir şeydir. Bayağılığın ve adiliğin ta kendisi. Bana açıkça, onurunuz üstüne söyleyebilir misiniz, kırk yaşın üstüne kimlerin çıktığını? Dilerseniz ben size bunların kimler olduğunu söyleyeyim; ancak aptallar ve namussuzlar yaşarlar kırk yaşından sonra. Ben bunu, o saygın, beyaz saçlı, güzel kokular sürünmüş yaşlıların yüzüne bile söyleyebilirim! Buna hakkım da var; çünkü ben de altmış yaşına, hatta yetmişe kadar yaşayacağım - Hatta seksen yaşıma kadar, izin verin de biraz soluklanayım.
Sayfa 8
·
13 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.