Yaşlılar pek gelmiyor göl kenarlarına. Geldiklerinde kaçırmıyorum, onlara doğru süzülüp uzaktan izliyorum. Acıyla bakıyorlar, gülen yaşlı göremiyorsun, nasıl bir hayatsa insanoğunun yaşadığı, yaşlanınca öldüklerini sanıyorlar; oysa ölerek yaşlanıyorlar. Onlar göle baktıklarında ben onların gözlerine bakıyorum. Birini anlayabilmek için anlatmasını bekliyorlar. Oysa, anlam zaten orada. Gösteriyor kendini, keskin bir taş gibi duruyor insanın üzerinde. Anlamak için yaralanmayı göze alıp yaklaşmak, gözünün kenarındaki çizgiler arasında kendine bir yer edinmek, o çizgilerin her birinin kaç yıl, kaç acı, kaç hayal kırıklığı, kaç yitim, kaç sızı ettiğini hesaplayıp yerleşmek göz kenarına...
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.