Hüzün
Bir büyük yazar diyor ki;
“Gerçekten büyük olan insan, şu dünyada büyük hüzün duyandır.” Hüzün Peygamberi geliyor aklıma...
Cümleler doluşuyor kafama, toparlayamıyorum... Bir sürü, ama bir sürü olur olmaz, ilgili ilgisiz, eften püften şeyler...
Ne alınganlık ama, her şeye!..
Hüzünleniyorum.
İnsanların hinliğine! Ve hinliğin dayanılmaz hafifliğine...
Acımıyor, hüzünleniyorum.
Dostların kayıtsızlığına, kızmıyorum, hüzünleniyorum.
Şu körü körüne iddialar savuran genç çocuğa, çıkışamıyorum, hüzünleniyorum.
Sınavda kopya çekenine, kızamıyorum, yalnızca çentik atıyorum kağıdına, hüzünlü bir çentik.
“Sevinç yedi gün sürer, hüzün bir ömür boyu” derler... Kendime hatırlatıyor gözlerim. Böyle zamanlarda anılar ve şiirler geliyor aklıma, hafızam canlanıyor, kafam çalışıveriyor belli, yaşanmışlıklar yaşanmışlıklar... hüzünleniyorum.
Silgiyi alıyorum elime, yapamıyorum, hüzünleniyorum. Sonra makası deniyorum, olmuyor, hüzünleniyorum.
Ah... Siz, kopasıca gidemeyen ayaklarım... hüzünleniyorum.
Az önce bir arabanın çarptığı minik köpek, upuzun yatıyor yolda, ağzından hafif kan gelmiş, bir elini oynatıyor, can çekişiyor... Yanından geçiyoruz, dolmuşla. Elimde telefon. En fazla hüzünleniyorum. Kardeşim arka koltukta gözleri doluyor, hüzünleniyor. Şoför abim, okkalı bir küfür savuruyor vurup kaçana, bir yandan direksiyonu yumrukluyor, ama farkındayım, hüzünleniyor.
Canım. Canım. Canım...
İnsanı en çok bir can hüzünlendiriyor. Mutluluk özlemiyle savrulan canlar, canımlar... Yüreğimi burkuyor... Hüzünleniyorum.
Can canın kurdu cancağızım. Anla bunu diyorum. Hüzünleniyorum.
İnsanların hiç hayret etmiyor oluşuna hüzünleniyorum.
İnsanların “cool”luklarına!.. Yalnız kendi türü ile uçan kuşlara, hurdaya konan şu kargalara hüzünleniyorum.
Yaralanmayan insanlar hüzünlendiriyor beni sevgili topal Turna. İnsanları yaraları birleştirir derler... Hani o Mevlâna hikayesindeki karga ile uçan leylek var ya?.. Kalmış mı öyleleri... Kalmış mı başkasının yarasından acıyan, kendi yarasına yaban el bulan?
Hüzünleniyorum sevgili Turna. Yalnızlığına senin, her daim, hüzünleniyorum.
Bunun için sevinmeli miyiz benim canım yaralım. Huma kuşum. Allı Turnam? Napmalı?..
Yaşlanmalı değil mi? Gerektiği kadar... Ve hemencecik. Yaşlanmalı.
Ağlaya ağlaya/pasını/tutmalı/insan,
kendi yasını/tutmalı!
~Evladi Dervisan~
··
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.