Bir şeyi yapmaktan delicesine korkarken neden hala yaparız? Sonuçlarını biliriz, bize ya da çevremize zarar verecek ama hala yaparız? Peki ama neden? İnsanın macera arayışından mı kaynaklanır bu yoksa içinde varlığını bile bilmediği cesaretten mi? Yakınında olan insana nasıl bu kadar uzak olabilirsin? Yıllarca hayatını paylaştığın bir insanı aslında hiç tanımadığını, tanıma çabasında olmadığını fark etmek nasıl bir his oluşturur içinde? İşte buna dair en ufak bir fikri yok Irene'in. Bu çarpıcı farkındalık onu bulduğunda ufacık da olsa bir ayrıntı yakalamaya çalışıyor ama ne kadar başarılı olabilir ki? 8 yılın ardından kocasını tanıma çabasına giriyor. 8 yıl, dile kolay. Bunca yıl kayıtsız kalıp her şeyi yok say, ardından da en ufak bir yüz çizgisinden karakter analizi yapmaya çalış. Olacak şey mi? Olmuyor da zaten. Ama bu çabası içindeki bir şeyi acı verici bir hale getiriyor. Belki de suçluluğu, ihaneti acı verici hale getiriyordur Irene'in içinde. Tüm bunlarla başlıyor kendini sorgulayışı ve kaçmak için yer arayışı. Ailesine yaptığı ihanetin bedeli olarak her gün biraz daha ölüyor Irene. Kocasının bakışları, çocuklarının kahkahaları arasında ezilip bükülüyor ve kendini onlara ait hissedemiyor. İşte suçluluk ve ihanet böyle gösteriyor kendini dışarıdan. Ne kadar rahat olduğunuzu gösterseniz de içinizden çıkmak istiyor bu iki duygu. Masumca bir kaçış isteği değil bu elbette. Her yeri yakıp yıkarak, sizden de birçok şeyi çalarak dışarı çıkıyorlar. Diğerlerinin karşısında adeta yok olup eridiğinizi hissettiriyor size. Aynı zamanda ihanet ve suçluluk, inanılmaz bir korku, öfke ve utancı da beraberinde getiriyor. Tüm bu duygular birleşince bir insanın yaşamı nasıl değişebilir ki ya da ne kadar daha devam edebilir ki? Hepsinin altında ezilen Irene için çok da devam etmiyor zaten. İçinden bir atabilse bu yükleri belki rahatlayacak ama birçok şeyi de kaybedecek. Bu kayıplar öyle bir korkutuyor ki gözünü, bildiği ve yapması gereken her şeyi hiçe saydırıyor insana. Gelelim romanın diğer kısmına. Başkasına hatasını fark ettirip cezasını kendisinin belirlemesini istiyorsunuz. Suçlu da en ağır cezayı kesiyor kendine zaten ama daha ne kadar devam ettirmeniz gerekiyor? Suçlu kendini kaybedene kadar mı? Irene'in kocasının sahip olduğu adalet anlayışı, işlediği suçun cezasını hem kendisine kestiriyor hem de tüm ailesine. Irene hakim de oluyor, sanık da, suçlu da. Ama kocası bu süreçte öyle bir hakimiyet kuruyor ki Irene'in tüm dünyası sarsılsa bile oyuna devam ediyor. Peki her aşamada ipleri elinde tutan kocasının inanılmaz sevgisi ve aşkı, en doğru zamanda devreye girip de Irene'in hayatını kurtarabilir mi? Oldukça çarpıcı ve etkileyici bir roman. İnsan duygularının ve psikolojisinin karmaşası altında şaşkına çeviriyor sizleri. Stefan Zweig yine yapmış yapacağını anlayacağınız :)