Ne yazmışsın be üstat! Çok geç kalmışım şu kitabı okumak için, neler kaçırmışım neler. Önceki iki kitap boyunca yükselttiği olay örgüsünü o kadar başarılı bir şekilde zirveye çıkarıyor ki King, ayağa kalkıp alkışlayasınız geliyor. Şahsen ben alkışladım. Macera, dostluk, aşk, korku, dehşet... Daha sayabilirim Çorak Topraklar'ın barındırdığı unsurları. Gerçi sadece bu kitap için değil, diğer iki kitap da bu unsurları barındırıyordu. Zaten ikinci kitabı ne kadar beğendiğimi dile getirmiştim. İkinci kitabın yeri elbette ayrı fakat olay şu ki; asıl tam gaz burada başlıyor. Karakterlerin birbirleriyle ve okurla kaynaşması sonucu öykü asıl istediği hıza kavuşuyor. Diğer iki kitapta ufak tefek olan açık kalmış bölümler de dudak uçuklatacak sonuçlara bağlanıyor. Kara Kule evreni o kadar güzel geliyor ki göze. King o evrenin kapılarını açtıkça ufak adımları bırakıp koşasınız geliyor. Bir de dördüncü kitabın kargosu gecikmeseydi, şu an bu incelemeyi yazmaktansa ilk sayfalarda koşmaya başlamıştım bile. Çünkü tam da öyle bir yerde bitiyor Çorak Topraklar. Hızınızı almışsınız koşmaya başlamışsınız tak diye o heyecanla o adrenalinle kalıyorsunuz. Kitabın sonunda King'in 91 yılında yazdığı serinin bir sonraki kitabının yazılma aşamasında olduğunu belirten bir not var. Kitabın ilk yazıldığı zamanlarda yaşadığımı düşünüyorum da, gel de bekle hadi. Kargoyu beklerken bile sabırsızlanıyorken acaba yazılmasını bekliyor olsaydım ne gibi bir ruh hali içinde olurdum. Çok da uzatmaya gerek yok, kitap gerçekten mükemmel. Bunu sade bir dille ifade etmek istiyorum. Konu gittikçe genişliyor ce hız kazanıyor. Hele ki son sayfalarda gözlerinizi kırpamıyorsunuz. Şunu da anladım ki Stephen King okurken Tool dinlemek muazzam hissettiriyormuş. Kitap biterken "Pushit" çalıyordu, tavsiye ederim.

Çorak TopraklarStephen King · Altın Kitaplar · 20171,445 okunma

·

357 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.