Çekip gitmiş o resimdeki kadın
Eşyalar birden bire yıpranmış yalnızlıktan.
İyi değilsin , kuyuda bir dünya kaldı sana
Bir de oturduğun kahvede gürültüden adamlar .
Tuhaf bir rüzgar dolaşıyor kenti
Dikenli sorular taşıyor azalan insanlara
Uyandırıyor omzunda uyuyan arkadaşı
Bir kumru balkona bırakıyor beklediğin haberi
Öyle diyor , bir tabanca olmalı göğsündeki sıkıntı.
Bir kırlangıç tek başına göçe hazırlanıyor
Duyduğun onun kanat sesidir
Şarkı diye mırıldandındığın.
Kim konuşmuşsa bir mermi sıkılmış ağzına
Nereye gitsek üstümüzde bir celladın gölgesi
Sofrada insan eti , yiyenleri gördük
Orada köpürdü öfkemiz
Bundan sonra her bıçağın ucuyuz.
Çekip ormana gitmiş
Patisinden tutup dolaştırdığın kedi
Bir daha dönmemiş akşamına .
Gene de sen çıplaklığa güven
Doğduğun günü unutma , bir de olup biteni
Unutma bir kalkışma olan anneyi
Tarihte kalıcı bir yer ayır
Bir taşa yaz onun yarılan karnını.
~VEYSEL ÇOLAK~