Aslında dâvâ,tez ölmek,ya da uzun bir ömür sürmek değil,bizi dünyâya salan ilâhî kudretin karşısına ak alın ve pak yürekle çıkarak dünya seferimizi tamamlamak olduğuna göre,hayvânî ve beşerî zaaflarımızın tuzağına düşürülüp sürüklenen gaflet erbâbı olmak yerine,sanki kıyâmete kadar yaşayacağımız vehmi içinde boğulup kalmaktan yakamızı kurtarmak gerekmez mi ?