Lonesco’nun bir benzerini de virginia Woolf demiş: “Dünya, insanlardan şiir, roman ve öykü yazmalarını istemez; bunlara ihtiyacı yoktur.” Virginia Woolf da Lonesco da böyle düşündükleri halde neden düşünmeye, yazmaya devam etmişler?
Sanırım tüm insanlarda olduğu gibi haz duymuşlar bundan. Düşündükleri gibi davranmamalarını, bir paradoksta olmalarını hazcılıklarına bağlıyorum ben