Ben yokum ki: Beni yansıtan binlerce ayna var sadece. Tanıştığım her insanla beni andıran hayaletlerin nüfusu çoğalıyor. Bir yerlerde yaşıyor, bir yerlerde çoğalıyorlar. Ben tek başıma var olmuyorum. Smurov ise uzun bir süre yaşayacak. O iki oğlan, öğrencilerim, yaşlanacaklar, ve benim şu ya da bu imgem inatçı bir parazit gibi onların içinde yaşayacak. Gün gelecek beni hatırlayan son insan da ölecek. Tersine gelişen bir cenin gibi imgem de sadece yaşamış olduğum gerçeği dolayısıyla işlediğim suçun son tanığının içinde büzüşüp ölecek. Belki hakkımdaki tesadüfi bir hikâye, rol aldığım basit bir anekdot o kişiden oğluna ya da torununa aktarılacak ve böylece ismim ve hayaletim bir süre daha orada burada süzülerek görünüp kaybolacak. Sonra ‘son’ yazacak.
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.