Aytmatov bu öyküsünde soğuğu, karı, donu, çaresizliği öylesine betimlemiş ki, hepsi birden insanın iliklerine kadar işliyor. Tarlayı sürecek atların durumu, Sultanmurat'ın çaresizce ağlayışını okurken insanın içi cız ediyor, kendinden utanıyor.
Baharın gelişini betimleyen satırlarda ise insana gerçekten baharı yaşatıyor. Savaşın arka planında kalan halkın çaresizliğini, hayata tutunma mücadelesini anlatan acıklı bir öykü Sultanmurat... ve daha 15'inde. Sultanmurat'ın sınıf arkadaşı Mirzagül'e olan çocuksu aşkı da çok güzel anlatılmış.
Unutmadan kitapla ilgili şunu da belirteyim, Aytmatov'un diğer kitaplarından farkı bu öykünün belli bir sonunun olmaması. Öykü çok ilginç bir şekilde bitiyor ve son satırları okuduktan sonra 'Eee, yani?!' diye kalakalıyorsunuz.
Son bir not: Öykü daha önce Erken Gelen Turnalar adıyla yayımlanmıştır.
